Zmiany w ustawie o elektromobilności i paliwach alternatywnych

Zmiany w ustawie o elektromobilności i paliwach alternatywnych

Ustawa z dnia 6 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 1356) w art. 9 wprowadza zmiany w ustawie z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 317 z  późn. zm.). Ustawa w nowym brzmieniu obowiązuje od 28 lipca 2018 r. Przyjrzyjmy się najważniejszym zmianom.

Definicje

Artykuł 2 ustawy zmienianej doprecyzowuje kilka definicji. Mianowicie inaczej niż w pierwotnym brzmieniu sformułowano pojęcia:

• jednostki pływającej;
• ładowania;
• ogólnodostępnej stacji ładowania;
• stacji ładowania.

Złagodzenie obowiązków pomiarowo-rozliczeniowych

Ustawa w pierwotnym brzmieniu obligowała operatora ogólnodostępnej stacji ładowania m.in. do wyposażenia punktu ładowania w układ pomiarowo-rozliczeniowy umożliwiający minutowy pomiar zużycia energii elektrycznej i przekazywanie danych pomiarowych z tego układu do układu pomiarowo-rozliczeniowego tej stacji ładownia w czasie zbliżonym do rzeczywistego.

Zmiana polega na zniesieniu obowiązku instalacji urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych w stacjach ładowania. Wystarczające dla osiągnięcia celów zmienianej ustawy ma być zapewnienie, że stacja ładowania posiada system pomiarowy umożliwiający określenie ilości zużytej energii w poszczególnych punktach ładowania i przekazanie tych danych do systemu zarządzania stacji ładowania.

Umowa o świadczenie usług nie zawsze wymagana

Nowelizacja ustawy o elektromobilności zawęża obowiązek zawarcia umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej na potrzeby funkcjonowania stacji ładowania oraz świadczenia usług ładowania do przypadków, gdy stacja ładowania jest przyłączona do sieci dystrybucyjnej.

Opiniowanie budowy przez Dyrektora TDT

Wprowadzono możliwość poprzedzenia budowy punktu zasilania jednostek pływających energią elektryczną z lądu skierowaniem wniosku o opinię. Wniosek kierowany jest do Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego i dotyczy zgodności dokumentacji technicznej projektowanego punktu z wymaganiami technicznymi określonymi w zmienianej ustawie (art. 13) oraz w przepisach wykonawczych.

Podobny wniosek o wydanie opinii może być skierowany do Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego przed przystąpieniem do budowy punktu bunkrowania skroplonego gazu ziemnego (LNG). Wymagania techniczne określone są w art. 25. Dyrektor TDT wydaje te opinie w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku. Wydanie opinii podlega opłacie, która stanowi dochód Transportowego Dozoru Technicznego.

Opłaty za wjazd do strefy czystego transportu

Doprecyzowano proces tworzenia stref czystego transportu przez rady gmin. Niezmienne pozostaje ograniczenie wjazdu do takiej strefy pojazdów innych niż elektryczne, napędzane wodorem, napędzane gazem ziemnym. Dotychczas strefa mogła zostać ustanowiona na obszarze zwartej zabudowy mieszkaniowej z koncentracją budynków użyteczności publicznej.

Po nowelizacji ustawy o elektromobilności strefa czystego transportu może zostać ustanowiona na obszarze obejmującym drogi, których zarządcą jest gmina, w gminie liczącej powyżej sto tysięcy mieszkańców dla terenu śródmiejskiej zabudowy lub jej części, stanowiącej zgrupowanie intensywnej zabudowy na obszarze śródmieścia. Określenie intensywnej zabudowy następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku – w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Jednocześnie, na podstawie dodanych przepisów, rada gminy może dopuścić poruszanie się po strefie czystego transportu pojazdów innych niż określone w ustawie lub w uchwale rady gminy. Zezwolenie udzielane jest, pod warunkiem uiszczenia opłaty, w formie uchwały na okres nie dłuższy niż 3 lata od dnia przyjęcia uchwały.

Ustawa o elektromobilności wprowadza jednak pewne ograniczenia w odniesieniu do wspomnianej opłaty. Opłata jako dochód gminy może być wykorzystana wyłącznie na potrzeby: oznakowania strefy, zakupu autobusów zeroemisyjnych lub pokrycia kosztów wykonania analizy, o której mowa w art. 37 ust. 1 zmienianej ustawy. Ponadto maksymalna wysokość opłaty została określona na kwotę 2,50 zł na godzinę i może być pobierana jedynie za poruszanie się po strefie pojazdów innych niż określone w ustawie w godzinach od 9.00 do 17.00. Opłata może mieć też formę abonamentu lub ryczałtu.

Słowem uzupełnienia i wyjaśnienia, wspomniana powyżej analiza odnosi się do świadczenia usług komunikacji miejskiej. Dotyczy kosztów i korzyści związanych z wykorzystywaniem autobusów zeroemisyjnych oraz innych środków transportu, w których do napędu wykorzystywane są wyłącznie silniki, których cykl pracy nie powoduje emisji gazów cieplarnianych lub innych substancji objętych systemem zarządzania emisjami gazów cieplarnianych.

Wysokie sankcje za naruszenie obowiązków

Ustawa rozszerza podstawy dla zastosowania sankcji pieniężnych dla przedsiębiorców. Nieprzestrzeganie obowiązku wybudowania ogólnodostępnej stacji ładowania może zagrozić rozwojowi infrastruktury dla środków transportu napędzanych energią elektryczną. W związku z tym  karze pieniężnej w wysokości od 5000 zł do 500000 zł podlega przedsiębiorca, który wbrew obowiązkowi nie buduje ogólnodostępnej stacji ładowania. Karę pieniężną wymierza Prezes Urzędu Regulacji Energetyki.

Złagodzenie wymogów dla przedsiębiorcy - operatora

Ustawa o elektromobilności w dotychczas obowiązującym brzmieniu przewidywała wyznaczenie do pełnienia funkcji operatora ogólnodostępnej stacji ładowania oraz dostawcy usług ładowania, przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność  gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną, które dokonuje sprzedaży energii elektrycznej do co najmniej 40% odbiorców końcowych przyłączonych do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej na terenie gminy (w której ma pełnić funkcję operatora ogólnodostępnej stacji ładowania).

Ustawodawca zwrócił uwagę na to, iż tak sformułowany przepis może uniemożliwić wyznaczenie operatora ogólnodostępnej stacji ładowania oraz dostawcy usług ładowania, w przypadku gdy w gminie żadne przedsiębiorstwo nie ma wymaganego udziału w rynku. Stąd zmieniony przepis odnosi się do przedsiębiorstwa energetycznego, które dokonuje sprzedaży energii elektrycznej do największej liczby odbiorców końcowych w danej gminie („przedsiębiorstwo energetyczne (…), które dokonuje sprzedaży energii elektrycznej do największej liczby odbiorców końcowych”).

Przepisy przejściowe

Na koniec nowelizacja zapisów o elektromobilności obejmuje również przepisy przejściowe, wprowadzając uregulowania kwestii obowiązywania określonych obowiązków ustawowych w okresie po dniu wejście w życie zmienianej ustawy a przed wydaniem przepisów wykonawczych.


Podstawa prawna:

• Ustawa z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 317 z  późn. zm.)
• Ustawa z dnia 6 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 1356)