Mentoring

Samo słowo pochodzi od imienia postaci z Odysei Homera – Mentora, którego to Odyseusz przed wyruszeniem na wyprawę zostawił ze swoim synem Telemachem, a który zajmował się nauczaniem i opieką nad chłopcem. Nazwą tą określa się relację pomiędzy mistrzem a uczniem polegającą na rozwijaniu i okrywaniu potencjału ucznia.

Głównym zadaniem mentora jest inspirowanie i stymulowanie ucznia w oparciu o własne doświadczenie i wiedzę, ale nie poprzez dawanie rad, a przez ustawiczne wspieranie i wskazywanie pewnego rodzaju rozwiązań poprzez zadawanie pytań otwartych. Relacja mentora i mentee, jak nazywany bywa uczeń, opiera się na empatii i ma charakter jak najmniej sformalizowany, tak aby między stronami było jak najmniej barier. Istota mentoringu nie jest przekazywanie całej wiedzy, a jedynie tych jej elementów, które zostaną wskazane przez zainteresowanego. Bywa, że mentoringu jest mylnie utożsamiany z coachingiem, który ma na celu podniesienie ogólnych kompetencji, podczas gdy mentoring, jak wskazano, skupia się na konkretnych zagadnieniach. Kolejną różnicą jest zakres czasowy, bowiem mentoring polega na długofalowej współpracy, podczas gdy spotkanie z coachem może być nawet jednorazowe. Mentoring może dotyczyć również pracy nad zmianą nawyków, postrzeganiu siebie i swojego życia.

Można wyróżnić następujące typy mentorów:

• mentor branżowy – osoba powołana przez agencje rządowe bądź organizacje zawodowe, aby przeszkoliła kandydata na jakieś stanowisko
• mentor korporacyjny – rodzaj konsultanta, doradcy na różnych etapach ścieżki kariery w korporacji
• mentor społeczny – osoba wspierająca tych, którzy znajdują się w trudnych sytuacjach życiowych, mających mniejsze szanse od innych.